Ο Φερνάντο που χόρεψε στην πλάτη του Θεού και του διαβόλου

Αν σκεφτεί κανείς πως ο Θεός είχε όλες κι όλες εφτά μέρες για να φτιάξει τον κόσμο ενδεχομένως να μην σταθεί τόσο επικριτικά απέναντί του για όσα έχει καταφέρει. Βέβαια, κάπου στην πορεία ήρθε και το αντίπαλο δέος, ο έκπτωτος «όξω από δω» να προσθέσει κι αυτός τις δικές του πιπεράτες πινελιές και να συμβάλει με το χειρότερο τρόπο στη διαμόρφωση του αδιανόητα άδικου κόσμου στον οποίο ζούμε σήμερα.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Κάπου μεταξύ των δύο στέκεται διαχρονικά ο άνθρωπος. Αναγκασμένος να προσπαθεί να δημιουργεί χώρο και να σκαρφίζεται ιδέες που θα τον βοηθούν να διατηρεί τις... αποστάσεις του και να μεταφέρει τις αέναες μάχες μεταξύ του καλού και του κακού σε άλλα πεδία, όπως το ποδόσφαιρο. Ναι, αυτήν την ανθρώπινη εφεύρεση, την ανακάλυψη που δεν την κατέβασε ούτε θεϊκός ούτε σατανικός νους, αλλά σμιλεύτηκε μέσα σ' ένα ανθρώπινο κεφάλι και μας πήρε τα μυαλά.

Εάν υπάρχουν θεοί και διάολοι μάλλον θα αισθάνονται ντροπιασμένοι από το μεγαλείο αυτού του ανθρώπινου δημιουργήματος, έτσι όπως αυτό παρουσιάστηκε και μέσα από τον τελικό του EURO, μιας διοργάνωσης που εξελίχθηκε στον απόλυτο βιασμό αυτού που ονομάζουμε τετράγωνη λογική.

Είναι να απορεί κανείς με το πώς η κυριαρχία του παράδοξου μας συνεπήρε όλους και με το ότι μια σειρά από ανακολουθίες και ποδοσφαιρικές ανορθογραφίες συνέθεσαν το έπος της Πορτογαλίας.

Το κύπελλο κατέληξε στα χέρια μιας ομάδας που σε εφτά ολόκληρα ενενηντάλεπτα κατάφερε να νικήσει μια φορά όλη κι όλη... Έχοντας παίξει με Ισλανδία, Ουγγαρία, Αυστρία και Ουαλία όχι σε καμιά προκριματική φάση, αλλά στο δρόμο για το «Stade de France»! Η οποία μάλιστα στον τελικό απέναντι στους οικοδεσπότες είδε το σημείο αναφοράς της, τον κατά τεκμήριο καλύτερο παίκτη της, ίσως τον κορυφαίο του κόσμου, να αποχωρεί μετά από 25 λεπτά αγώνα... Κι όμως, όσο διαστροφικά παράλογο κι αν φαίνεται, αυτό το γεγονός λειτούργησε υπέρ της. Αναγκασμένος εκ των πραγμάτων ο Σάντος να εγκαταλείψει το σύστημα με τους δύο ψευτοεπιθετικούς Κριστιάνο και Νάνι, διατήρησε μόνο τον έναν στην κορυφή και προσθέτοντας ένα μέσο απέκτησε μια ισορροπία που ως τότε δεν είχε στο γήπεδο καθώς μέχρι εκείνη την ώρα το γαλλικό κέντρο κατάπινε με ευκολία τους αντιπάλους του. Προφανώς εάν έμενε ο Ρονάλντο στο χορτάρι η Πορτογαλία θα είχε περισσότερες λύσεις μπροστά ή θα ήταν πιο επικίνδυνη στις στημένες φάσεις , αν και το δεύτερο αποτελεί απλά μια υπόθεση εργασίας που δεν συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες να αποδεικνυόταν σωστή με βάση τις εκτελέσεις του άσου της Ρεάλ Μαδρίτης κατά τη διάρκεια του τουρνουά.

Αλλά, είπαμε, η παραπάνω διαπίστωση ανήκει στη σφαίρα της λογικής που έτσι κι αλλιώς πήρε έναν υπνάκο τις τελευταίες μέρες. Η ομάδα που έκανε μια νίκη, λοιπόν, που έχασε με τραυματισμό τον καλύτερο παίκτη της, που είδε το δοκάρι να την σώζει στην τελευταία και επαγωγικά πιο κρίσιμη ώρα του αγώνα, στις καθυστερήσεις, σήκωσε το EURO -και μάλιστα- κόντρα στην ανώτερη (με βάση τα στατιστικά) και ΓΗΠΕΔΟΥΧΟ Γαλλία. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά για να αιτιολογήσουν το περιβάλλον παραδοξότητας μέσα στο οποίο συνέβησαν τα πάντα, ήρθε και το καλύτερο της υπόθεσης.

Σε αυτό το άτιμο σπορ, που υπενθυμίζω αποτελεί ανθρώπινη υπόθεση, το γκολ ήρθε από ένα είδος που σπανίζει πιο πολύ στις μέρες μας και από την καρέτα-καρέτα . Από τα πόδια του υπό εξαφάνιση ως έννοια «Πορτογάλου σέντερ φορ»... Ένα έθνος που σχεδόν λοιδορήθηκε για την εντυπωσιακή αποτυχία του να βρει εδώ και δεκαετίες έναν βαρβάτο επιθετικό σαν και αυτούς που έχουν όλοι οι άλλοι, είδε τον Έντερ (έναν 28χρονο τύπο που πέρυσι σκόραρε τον διόλου εντυπωσιακό αριθμό των εφτά τερμάτων) να ντύνεται Μιχάλης Κωνσταντίνου στο «Καμπ Νου» και να χαρίζει το τρόπαιο στη χώρα του, αποκτώντας παράλληλα στάτους Χαριστέα στις καρδιές και το μυαλό των φιλάθλων.

Όλα αυτά έγιναν για να το πάρει ο Φερνάντο ο Σάντος! Και μαζί με αυτόν να αισθανθούμε οι περισσότεροι πως μας ανήκει ένα κομμάτι της επιτυχίας του επειδή κάποτε του μιλήσαμε, τον χειροκροτήσαμε, τον κράξαμε, τον αποθεώσαμε ή τον αμφισβητήσαμε και γενικότερα του συμπεριφερθήκαμε όπως θα κάναμε σε οποιονδήποτε άλλο όμοιό μας σε βαθμό που να τον αναγνωρίζουμε ως έναν από εμάς. Το μαγικό (κι επίσης παράδοξο) της υπόθεσης είναι πως έχοντας γνωρίσει από την καλή και την ανάποδη τι μέρους του λόγου είμαστε, θεωρεί και ο ίδιος τον εαυτό του μέλος αυτής της παρανοϊκής συμμορίας που κατοικεί στο νοτιοανατολικό άκρο της Βαλκανικής. Και μπορεί όταν πιστεύει κάτι τέτοιο κάποιος «Καρπουζάς του Εστορίλ» αυτό να είναι ασήμαντο ή ακόμη και προσβλητικό, αλλά όταν βγαίνει από τα χείλη ενός πρωταθλητή Ευρώπης το πράγμα αλλάζει, του οφείλουμε ένα «ευχαριστώ»...

Κι ένα υστερόγραφο! Ακόμη και στις εποχές που ζούμε, με τον καπιταλισμό να επιβάλλει τους δικούς του όρους, τον ποδοσφαιρικό πληθωρισμό να σκαρφαλώνει σαν παλαβός και το μάρκετινγκ να ανεβάζει και να κατεβάζει κυβερνήσεις, το να υπάρχουν ομάδες που εμφανίζονται διατεθειμένες να δώσουν 120.000.000 για τον (πολύ καλό κατά τα άλλα, δεν λέω) παίκτη που λέγεται Πογκμπά και στον τελικό ήταν το πιο άχρηστο πράγμα στο γήπεδο (με εξαίρεση ενδεχομένως το θεϊκό μουστάκι του Γουίλιαμ Καρβάλιο) συνιστά πρόκληση προς τη λογική. Που, βέβαια, όπως είπαμε δεν υπάρχει σε αυτό το άθλημα το οποίο συνέλαβε κάποτε ένας ανθρώπινος νους κι έκανε θεούς και σατανάδες να ζηλεύουν.